ان شاالله راهیه مشهدم نائب الزیاره همه هستم

این شعرم دفعه پیش تو حرم گفتم پیشکش حضرت علی بن موسی علیه سلام

کشیده از ازل بر دور من خط امان خویش

نهاده بر سرم آن دست های مهربان خویش

رئوفی نیست مانند رضا در عالم امکان

سگی مثل مرا ره داده بین آهوان خویش

دوصد گل دارد آقا درمیان باغ خود اما

سفارش کرده خاری چون مرا بر باغبان خویش

ورودی حرم بردم به لب نام جوادش را

یقین دارم مرا بخشید آقا بر جوان خویش

نگویید از چه رو اینجا چراغان و بقی خاموش

خجالت میکشد آقا ز ام بی نشان خویش

نمی خواهم بهشتی را که درآن نیست آقایم

رضایی کن مرا و جا بده کنج جنان خویش

کبوتر از سرم خیلی زیادی هست آقاجان

مرا گرد و غباری کن به گرد آسمان خویش

دلم را زد دگر طعم خوراکی های این دنیا

نمک پرورده ام یک تکه ام ده تو ز نان خویش