شده ام خموش وساکت پس ازاین درازگویی

که صدای دلنشینت برسد مرا ز سویی

همه عمر سر نهادم به امید کار فردا

خجلم چرا نرفتم ز پیت به جستجویی

تو ترا نهء بهاری و نه گل که باغ نرگس

و منم چو لاله پر داغ و نمانده رنگ و رویی

پر می خمت ولیکن ز میت چگونه نوشم

تو بریز سا قیا می نبود مرا سبویی

مکشم به هر سرایی به امید دیدن خود

بتکان عبای خود را و بکش مرا به بویی

همه آسمان ثنایت همه مه رخان به پایت

چه عجیب کس ندا ند که تو از کدام کویی